De mooiste zonsondergangen op de stranden van Andalusië
Een reis met licht, de mooiste zonsondergangen op de stranden van Andalusië. Er is geen mobiel die vastlegt wat het menselijk oog vastlegt, neem daarbij de geur , de lucht, dat alles ervaar je bij een zonsondergang in Andalusië, zoals u weet, gaat de zon onder in Andalusië om te sterven voor de zee en trekt zich langzaam terug .
"Voor je verder leest, stoor je niet aan het Nederlands dat is zeker niet goed maar ik vond dit zogoed omschreven in het Spaans dat ik het heb geprobeerd het te verwoorden in het Nederlands. Trouwens een ieder mag en kan hier in de groep schrijven zoals hij gebekt is met of zonder fouten"
Er is geen mobiel die vastlegt wat het menselijk oog vastlegt, neem daarbij de geur , de lucht, dat alles ervaar je bij een zonsondergang. In Andalusië gaat, zoals u weet, de zon onder om te sterven voor de zee en trekt zich terug .
Zijn licht wordt heen en weer geslingerd door het wateroppervlak en bevlekt alles op zijn pad. Als de wolken het toelaten, is het gezicht roze geverfd. De maan ligt op de loer en de zon gaat onder en verdrinkt. En hij laat een aureool van stilte achter in zijn afscheid dat, nee, nooit zou kunnen worden vastgelegd met een mobiel.
Waar zijn de beste zonsondergangen vragen wij ons af? Ik zit plotseling aan een hoge tafel in Bajo Guía, Sanlúcar . Laten we zeggen dat ik het over Casa Bigote heb. Mensen lopen langs de promenade, en Doñana , zoals in een verhaal van Caballero Bonald, kijkt ons aan met haar kattenogen. Blauw, citrien, karmozijnrood, geel... Alle prachtige kleuren komen samen op de grens waar Sanlúcar vanaf de monding van de rivier naar kijkt.
Ik ben ook naar het andere uiteinde van Andalusië geweest: Cabo de Gata . En daar heeft mijn netvlies films opgenomen die ik van tijd tot tijd opnieuw bekijk: ik sluit mijn ogen en zie ze. Op het strand van Mónsul bijvoorbeeld, was de grote steen die we allemaal kennen niet langer het middelpunt, omdat alle hoofdrolspelers vreemd genoeg door de zon werden ingenomen toen deze er niet meer was.
Kustlijn van Huelva //ABC
In de monding van Punta Umbría heb ik van heinde en verre de pijnbomen gezien die elkaar geheimen vertellen over de toppen. Slaapliedje van duiven, boten voor de kust en boten die vertrekken om te vissen, vechtend tegen de golven en degenen die terugkeren. Dit estuarium is een vissersvrouw. Reinigt licht dat langs de poorten wordt verzameld.
Ook voor Cádiz heb ik grote onthullingen mogen beleven. In Caños de Meca, vanaf de Ohana-duin, de naam van de strandbar die het dichtst bij de Trafalgar-vuurtoren ligt.
Ook het strand van Zahora, van restaurant Amarna, tussen de rotsen, heb ik de magie ontdekt. Of ik heb het verleden overdreven geïdealiseerd in mijn geheugen of het oranje daar is of het blauw van de lucht.
Cádiz MF
In Tarifa , vanaf het strand van Valdevaqueros, met de vele surfers, gebeuren er ook andere dingen. Het licht verandert en de stad, die de sport voor morgen verlaat, geeft zich mateloos over aan de terrassen. Conil de la Frontera heeft een uitgestrekte horizon. Zahara de los Atunes , de kristalheldere iris van vooruitkijken.
In Marbella heeft de explosie een stedelijke zeef, het zullen de rompen van de jachten zijn, hun glas, de ramen. Maar de palmbomen, die in elke momentopname sluipen, dragen het label van het paradijs in hun lichte zwaai. Spanje heeft voor mij de Wereldbeker gewonnen vanuit Marbella. Herinneringen…
Wanneer het duister nog niet de meeste ruimte heeft gekregen die het belooft, gebeurt er iets dat moeilijk uit te leggen is in Nerja . Het landschap wordt breder, wordt weer en neemt de vorm aan van een grot. Kleuren die niet bestaan, worden hier uitgevonden. En mensen komen om ze te zien van waar ze maar kunnen. Het podium is imens, ondoorgrondelijk, veel groter dan het mobiele scherm. Groter, zou ik zeggen, dan het oog dat eruitziet als de kustlijn zelf. De schemering, zo laat in de zomer, komt en zit overal .