Op de tweede november is het Día de los Difuntos - Allerzielen in Spanje. Nadat men in Spanje op 1 november Allerheiligen hebben gevierd, wat trouwens een feestdag is, wordt er op 2 november Allerzielen gevierd , wat geen feestdag is. Día de los Difuntos - Allerzielen hier denkt men aan de overleden en dierbaren, dit kunnen natuurlijk familieleden zijn maar ook vrienden en kennissen. In deze tijd staan er op vele begraafplaatsen kaarsjes te branden en/of lantaarns. Op deze dag is het heel normaal dat hele families naar de kerkhoven gaan om daar bloemen neer te leggen op de graven van de overleden familieleden.
Samen met Allerheiligen vormt Allerzielen in veel katholieke kerken de jaarlijkse dodenherdenking. Allerheiligen is een dag speciaal voor bijzondere doden: heiligen. Allerzielen is voor álle overledenen. De ziel is een deel van de mens dat volgens christenen altijd blijft leven en na de dood naar God gaat.
Op Allerheiligen en Allerzielen bezoeken veel families het kerkhof. Ze gaan naar de graven van hun dierbaren en versieren ze met bloemen. Al sinds de Middeleeuwen is het een traditie om kaarsen of lantaarns op de begraafplaats te laten branden. Mensen bidden ook dat de zielen het goed hebben. Ze bewaren bidprentjes, kaartjes met een afbeelding van de dode en een verhaaltje over hem of haar.
Protestanten vieren geen Allerheiligen en ook geen Allerzielen. Zij herdenken hun dierbaren vlak voor Advent, op de laatste zondag van het kerkelijk jaar. Maar al deze dagen vallen in een seizoen waarin het steeds kouder en donkerder wordt. De natuur wordt stiller en doet je eraan denken dat alle leven op aarde ooit eindigt. Het is een moment van terugkijken en vooruit zien. Van verdriet maar ook van mooie herinneringen.
Joden en moslims geloven net als christenen dat er na de dood een eeuwig leven is bij God. Hindoes en boeddhisten geloven dat je ziel telkens opnieuw geboren wordt, in een mens of dier. Hindoes hebben ook een feest dat op Allerzielen lijkt: Pitri Poedja. Ze offeren dan voedsel en bloemen aan hun voorouders met speciale gebeden.
Katholieke Kerk
Voor de Katholieke Kerk is het een herdenking, een herinnering die de Kerk maakt ten gunste van al diegenen die in deze wereld zijn gestorven (getrouwe overledenen), maar nog steeds niet kunnen genieten van de aanwezigheid van God, omdat ze zuiveren, in het vagevuur , de gevolgen veroorzaakt door hun zonden.
Op deze dag brengen gelovigen hun gebeden (de zogenaamde kiesrechten), offers en mis op, zodat de gelovigen die vertrokken zijn uit de zuiverende Kerk deze fase afmaken en de aanwezigheid van God bereiken. Er is dus een groot verschil in het feest op de eerste dag en de sfeer van gebed en offer op de tweede.
Hoewel de kerk altijd voor de overledenen heeft gebeden, was het op 2 november 998 dat er een speciale dag voor hen werd gecreëerd. Dit werd ingesteld door de benedictijner monnik Saint Odilon van Cluny . Zijn idee werd in de 16e eeuw door Rome overgenomen en van daaruit verspreidde het zich over de hele wereld.
Achtergrond
In het tweede boek van de Makkabeeën staat geschreven: " Johannes Makkabeeën beval om offers te brengen voor de doden, zodat zij van hun zonden zouden worden verlost" (2 Makkabeeën 12, 46) , Makkabeeën, geschreven rond 100 v.C., geeft een verslag van de opstand en het herstel van het oude Joodse koninkrijk.
Evenzo werden in de begindagen van het christendom de namen van de vertrokken broeders geschreven in het tweeluik , een set bestaande uit twee opklapbare tafels, in de vorm van een boek, waarin de vroege kerk schreef in twee lijsten stonden de namen van de levenden en de doden voor wie ze moesten bidden.
In de 6e eeuw hadden de benedictijnen de gewoonte om op de dag na Pinksteren voor de doden te bidden . In de 5e eeuw was er een soortgelijke viering op de zaterdag vóór de zestigste dag vóór Paaszondag (de tweede van drie zondagen gerekend vóór de eerste van de vastentijd ) of vóór Pinksteren .
Volgens het getuigenis van de middeleeuwse kroniekschrijver Viduquindo de Corvey was er in Duitsland rond het jaar 980 op1 november een ceremonie gewijd aan het gebed van de doden , een datum die werd aanvaard en gezegend door de Roomse Kerk.
Waarschijnlijk vanwege de millenniumbewegingen, rond het jaar 1000, werd de herdenking van de overleden gelovigen op 2 november populair en verspreidde zich over het hele westerse christendom, vooral in 998 , naar het idee van Saint Odilon van Cluny , totdat het uiteindelijk werd aanvaard in de 16e eeuw als de datum waarop de kerk dit feest zou vieren.
Spanje
In Spanje vereren ze, net als in andere delen van de wereld, hun overledenen; de traditie van deze data om naar de begraafplaats te gaan om te bidden voor de zielen van degenen die deze wereld al hebben verlaten, wordt voortgezet. Het gaat gepaard met een diep gevoel van toewijding, waarbij de overtuiging bestaat dat de geliefde die is vertrokken een beter leven zal krijgen, zonder enige vorm van kwaal, zoals dat bij aardse wezens gebeurt. Op de Canarische Eilanden staat het bekend als de Día de Finaos of Finados , waarbij in de nacht van 1 op 2 november vrienden en familie samenkwamen om die nacht te bewaken. Ze vertelden verhalen, verhalen, debatteerden en praatten terwijl ze de typische vruchten van die tijd aten: kastanjes, noten , appels en snoepjes; begeleidende dergelijke viands met anijs of honing rum .
Allerzielen de dag die in de Westerse Kerk is aangewezen voor de herdenking van de overleden gelovigen. De viering is gebaseerd op de doctrine dat de zielen van de gelovigen die op het moment van hun dood niet zijn gereinigd van dagelijkse zonden, of die geen verzoening hebben gedaan voor eerdere overtredingen, de Zalige Visie niet kunnen bereiken, en dat ze kunnen worden geholpen om bereiken door gebeden en door het offer van de mis. Bepaalde populaire overtuigingen met betrekking tot Allerzielen zijn van heidense oorsprong en van onheuglijke oudheid. Zo gebeurt het dat de boeren van veel katholieke landen geloven dat in de nacht van de Doden de doden terugkeren naar de huizen waar ze eerder hadden gewoond en van het voedsel van de levenden eten.